ÖZET

Amaç:

Ayrılık Kaygısı Bozukluğu’nun temel özelliği bireyin evden ya da evde bağlandığı kişiden ayrılmasına bağlı aşırı anksiyetenin olmasıdır. Bu çalışmada, sık görülen bu bozukluğa ilişkin sos- yodemografik ve klinik değişkenlerin incelenmesi hedeflenmiştir.

Yöntem:

Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Ruh Sağlığı Anabilim Dalı’na 10 yıl içinde başvurup Ayrılık Kaygısı Bozukluğu tanısı konan 166 çocuk geriye dönük olarak incelenmiştir. Çalışmada çocuklara ve ailelerine ilişkin sosyo- demografik verilerin yanı sıra klinik değişkenler de ele alınmıştır.

Bulgular:

Yakınmaların başlama yaşı ortalama 7.7±2.9 yıl olarak saptanmıştır. En sık başvuru yakınmasının %53 (s:88) oranıyla okula gitmeme ya da okula gitmek istememe olduğu ve somatik yakınmaların çocukların %19'unda (s:33) ön planda olduğu görülmüştür. Somatik yakınmalar kız çocuklarda erkeklere göre daha sık bulunmuştur (p:0.015). Tanı konulmasında gecikme oranı somatik belirtisi olanlarda, olmayanlara göre daha yüksektir (p:0.015). Okula gidemeyen çocuklar içinde, annesi ev kadını olanların okula gidemediği süre (10.0±15.7 gün) annesi çalışanlara (3.6±6.6 gün) göre daha yüksek bulunmuştur (p:0.01).

Tartışma:

Bu çalışmanın sonuçları, Ayrılık Anksiyetesi Bozukluğu kliniğinin annenin çalışma durumu gibi çevresel etkenlerle görünüm değiştirebildiğini göstermektedir. Somatik belirtilerin öne çıktığı durumlarda ortaya çıkan tanıdaki gecikmelerin, hekimlerde bu bozukluk konusundaki farkmdalığm artması ile önlenebileceği ileri sürülmüştür. Gelecekteki çalışmaların Ayrılık Anksiyetesi Bozukluğu’nun risk etmenleri ve tedavisine odaklanması gerektiği düşünülmüştür.