EN | TR
E-ISSN: 2687-3532
Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu Olan 8-12 Yaş Grubu Çocuklarda Yaşam Kalitesi Değerlendirmesi
PDF
Atıf
Paylaş
Talep
Diğer
CİLT: 17 SAYI: 1
P: 27-31
Mart 2010

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu Olan 8-12 Yaş Grubu Çocuklarda Yaşam Kalitesi Değerlendirmesi

Turk J Child Adolesc Ment Health 2010;17(1):27-31
Özden Şükran ÜNERİ 1
Sevil TURGUT 2
Pınar ÖNER 1
Şahin BODUR 1
Bengü REZAKİ 1
1. Uzm.Dr., Dr. Sami Ulus Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Birimi, Ankara
2. Uzm. Psik., Dr. Sami Ulus Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Nörolojisi Birimi, Ankara
Bilgi mevcut değil.
Bilgi mevcut değil
Yayın Tarihi: 17.05.2019
PDF
Atıf
Paylaş
Talep

ÖZET

Amaç:

Bu çalışmada ilk kez Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) tanısı konan, tedavisi başlanmamış, 8-12 yaş grubu çocuklarda yaşam kalitesinin değerlendirilmesi ve sağlıklı çocuklarla karşılaştırılması amaçlanmıştır

Yöntem:

Çalışma örneklemi 44’ü DEHB tanılı, 40’ı sağlıklı 84 olgudan oluşmaktadır. Çalışmamızda yaşam kalitesi (YK) değerlendirmesinde Türkçe geçerlik ve güvenirlik çalışması yapılmış, Çocuklar İçin Yaşam Kalitesi Ölçeği (ÇİYKÖ) kullanılmıştır. Sağlıklı kontrol grubu başka bir çalışma için okullardan rastgele örneklem yöntemi kullanılarak belirlenen olgulardan oluşmaktadır.

Sonuçlar:

Yapılan analizlerde DEHB tanısının ebeveyn ÇİYKÖ puanlarının tümünü istatistiksel olarak anlamlı oranda etkilediği görülmüş, ölçek puanlarının tümünün kontrol grubuna göre düşük olduğu saptanmıştır. Çocuk formunda ise tanı ve kontrol gruplarının Okul İşlevselliği Puanı (OİP), Psikososyal Sağlık Toplam Puanı (PSTP) ve Ölçek Toplam Puan (ÖTP)'larında istatistiksel olarak anlamlı fark elde edilmiştir. DEHB grubunda çocuk ve ebeveyn ÇİYKÖ puanları arasındaki korelasyon değerlendirildiğinde Fiziksel Sağlık Toplam Puanı (FSTP), PSTP ve ÖTP için istatistiksel olarak anlamlı korelasyon olduğu bulunmuştur.

Tartışma:

Çalışma sonuçları DEHB’nin çocukların yaşamının hemen her alanını olumsuz yönde etkilediğini göstermektedir. Bu veriler DEHB olan çocuklara yönelik iyileştirme çabalarının yalnızca okulu değil tüm yaşam alanlarını kapsaması gerektiği görüşünü desteklemektedir.